Το σημαντικότερο βιβλίο αυτοβοήθειας το γράφουν…οι άνθρωποι!

Απόσπασμα από το βιβλίο αυτοβοήθειας «Οι ήρωες της διπλανής πόρτας», του συγγραφέα Βαγγέλη Γερογιάννη

Ψάχνοντας την έμπνευση

Ήταν λίγους μήνες μετά την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου και αναζητούσα έμπνευση για το επόμενο. Είχα κάνει κάποιες σκέψεις, όμως δεν ήταν τίποτα ξεκάθαρο στο μυαλό μου. Σε ανύποπτο χρόνο, έκανα μια συνέντευξη ενός υπερμαραθωνοδρόμου για το μέσο όπου εργαζόμουν τότε, η οποία μου έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσω να γράφω το συγκεκριμένο βιβλίο. «Για να κάνεις υπεραποστάσεις, πρέπει να προπονήσεις το σώμα σου και το μυαλό σου, να έχεις θέληση, υπομονή, αντοχή στον πόνο, σωστή διατροφή, πειθαρχία και πάντα στο μυαλό σου να είναι η λέξη “Μπορώ”».

Αυτό μου είπε τότε ο αθλητής και το «έδεσε» με την απάντηση που μου έδωσε στην ερώτηση:

«Με ποια αφορμή ξεκίνησες το τρέξιμο και τον Υπερμαραθώνιο;» Μου είπε λοιπόν το εξής: «Ξεκίνησα το τρέξιμο τυχαία μετά από μια συνάντηση με μια φίλη μου. Αυτή τότε θα έτρεχε έναν Ημιμαραθώνιο και της λέω “θα έρθω να τρέξω το πρωί και μετά θα πάω για ποδόσφαιρο”. “Δεν θα τα καταφέρεις”, μου λέει. “Βάζεις στοίχημα;”, της λέω. Και έτσι μπήκε το μικρόβιο του τρεξίματος».

Μοιάζει κάτι απλό. Ένα στοίχημα που βάζεις με έναν φίλο σου για πλάκα, του αποδεικνύεις ότι μπορείς και μετά, βλέποντας ότι το αγαπάς, συνεχίζεις. Δεν ήμουν σίγουρος όμως ότι πάει κάπως έτσι και η αμφιβολία μου επιβεβαιώθηκε το επόμενο διάστημα συνομιλώντας και με άλλους.

Η επιρροή των (συν)ανθρώπων

Σκέφτηκα ότι δίπλα μου, δίπλα σου, δίπλα μας, θα πρέπει να υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που κάνουν καταπληκτικά πράγματα χωρίς να τους γνωρίζει κανείς. Τουλάχιστον στην αρχή, γιατί κάποιοι γίνονται γνωστοί μέσα από το παράδειγμά τους και την επιρροή που ασκούν στον κόσμο. Σήμερα βοηθούν πολύ και τα social media. Όχι ότι έχει καμιά σημασία το πόσο αναγνωρίσιμοι είναι. Ούτε τους ίδιους απασχολεί.

Άνθρωποι κυριολεκτικά της διπλανής πόρτας, που έχουν μάθει να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις της ζωής, να εμπνέουν με τις πράξεις τους, να αναλαμβάνουν την ευθύνη για όσα τους συμβαίνουν, να εφαρμόζουν καθημερινά θετικές συνήθειες και να προοδεύουν, παρότι οι περισσότεροι χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν πολύ δύσκολες καταστάσεις. Καταστάσεις που οδήγησαν σε τεράστιες αλλαγές. Σε κάποιες περιπτώσεις, έφτασαν στον πάτο και μετά βγήκαν ξανά στην επιφάνεια.

Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να αναζητήσω τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων πιστεύοντας ότι θα είναι πολύ δύσκολο το έργο μου.

Πού να τους βρεις; Θα θέλουν να μιλήσουν; Θα έχουν ουσία αυτά που θα μοιραστούν; Θα μπορούν να εμπνεύσουν τους άλλους;

Ξεκίνησα με ανθρώπους της δικής μου διπλανής πόρτας που γνώριζα για τις ιστορίες τους και παράλληλα συνέχισα την έρευνα μέσω διαδικτύου και από το ευρύτερο περιβάλλον μου, η οποία απέδωσε καρπούς. Ήταν πολύ συγκινητική η ανταπόκρισή τους, παρότι οι περισσότεροι δεν με γνώριζαν και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω γι’ αυτό. Είπαν «ναι» στο δικό μου κάλεσμα να προσπαθήσουμε να εμπνεύσουμε όσους επιλέξουν να διαβάσουν αυτό το βιβλίο.

Να τους αποδείξουμε ότι δεν χρειάζεται να είσαι μεγάλος και τρανός για να αλλάξεις τη ζωή σου και τον κόσμο και ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες ικανότητες, όλοι τις έχουν.

Από το πάθημα στο μάθημα

Κάποιοι άνθρωποι πρέπει να πάθουν για να μάθουν. Αρκετοί παθαίνουν, αλλά δεν μαθαίνουν. Αν η πλειοψηφία μάθαινε από τα παθήματα, ως άτομα, αλλά και ως κοινωνία, θα ζούσαμε σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.

Σίγουρα πιο ανθρώπινη, σίγουρα λιγότερο υλιστική και σίγουρα θα αποφεύγαμε πολλά δεινά. Αν πιστεύεις ότι μαθαίνεις από παθήματα, μπορώ εύκολα να σου αποδείξω με απλά παραδείγματα ότι δεν το κάνεις. Ότι δεν το κάνουμε πάντα. Είπες πολλές φορές στον εαυτό σου ότι δεν θα μιλήσεις στο κινητό σου ενώ οδηγάς και όχι μόνο δεν το έχεις τηρήσει, αλλά στέλνεις και γραπτά μηνύματα! Κάποιες άλλες φορές έχεις πιει λίγο παραπάνω, όμως δεν σε κλονίζει τίποτα και πιάνεις κανονικά το τιμόνι στα χέρια σου με κίνδυνο να σκοτωθείς ή να σκοτώσεις άλλους.

Θυμήσου όταν πεθαίνει κάποιος κυρίως σε μικρή ηλικία το πώς αισθάνεσαι και τι λες στον εαυτό σου. «Μόνο η υγεία, τίποτα άλλο δεν έχει νόημα. Ούτε οι τσακωμοί, ούτε οι εγωισμοί, ούτε τα χρήματα. Μαζί μας θα τα πάρουμε;» Αν έχει πεθάνει από καρδιά, τρέχεις να προγραμματίσεις καρδιολογικές εξετάσεις, να ελέγξεις τη χοληστερίνη σου, το σάκχαρο και οτιδήποτε άλλο.

Κι όμως τις επόμενες ώρες ή ημέρες τα ξεχνάς όλα. Συνεχίζεις την καθημερινότητά σου σαν να μη συνέβη τίποτα. Επανέρχεσαι στις συνήθειές σου και οι υποσχέσεις σου πηγαίνουν περίπατο. Το κρίσιμο σημείο είναι όταν αρχίζει να περνάει ο πόνος, η στεναχώρια, η ματαίωση, η ένταση μιας δυσάρεστης εμπειρίας. Αν τότε επιστρέψεις στα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς, το παιχνίδι έχει χαθεί.

Στο δικό μου περιβάλλον, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έκοψαν το τσιγάρο, που ξεκίνησαν υγιεινή διατροφή και βελτίωσαν την ποιότητα της ζωής τους, σε ηλικία 50 χρόνων και άνω. Γιατί μέχρι εκείνη την ηλικία δεν τους είχε απασχολήσει ποτέ; Επειδή είχαν την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα, ότι είναι άτρωτοι. Οι αρρώστιες είναι για τους άλλους.

Η πιο κρίσιμη στιγμή

Όταν, λοιπόν, κάποια στιγμή χτύπησε την πόρτα τους ένα έμφραγμα και ένα υψηλό σάκχαρο, φοβήθηκαν ότι θα πεθάνουν. Αυτός που κάπνιζε δύο πακέτα τσιγάρα, έπινε τον καφέ του με πέντε κουταλιές ζάχαρη, την επόμενη κυριολεκτικά ημέρα ήταν άλλος άνθρωπος. Έκοψε «μαχαίρι» το τσιγάρο, προτίμησε το τσάι (εννοείται χωρίς ζάχαρη), έχασε 15 κιλά και άλλαξε ζωή. Ο ίδιος άνθρωπος από τη μία ημέρα στην άλλη! Ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος χθες το βράδυ έτρωγε πατατάκια και έπινε αναψυκτικά βλέποντας ταινίες στην τηλεόραση.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το πάθημα έγινε μάθημα μέσω του φόβου ότι θα χάσουμε κάτι πολύ σημαντικό όπως είναι η ζωή μας. Υπάρχουν βέβαια και άτομα που συνεχίζουν κανονικά να καπνίζουν παρά το πρώτο «καμπανάκι», θεωρώντας ότι θα τη γλυτώσουν.

Σε μία από τις επισκέψεις μου στον καρδιολόγο, μου είχε πει: «Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι έρχονται να υποβληθούν σε εξετάσεις οι υγιείς. Επίσης, σταματάω να ασχολούμαι όταν έρχονται στο ιατρείο μου άνθρωποι που έχουν υποβληθεί ήδη σε επέμβαση και συνεχίζουν να καπνίζουν. Τους το λέω μία, τους το λέω δύο, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο».

Πιστεύω ότι όλοι είμαστε μαθητές της ζωής και θα είμαστε μέχρι να πεθάνουμε. Η παρουσία μας στη γη έχει σκοπό να μάθουμε και να εξελιχθούμε. Το βιβλίο της ζωής δεν έχει τον ίδιο αριθμό σελίδων για όλους και κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η τελευταία σελίδα. Εμείς βλέπουμε κάθε σελίδα, που αντιστοιχεί σε κάθε ημέρα.

Βρες το ιδανικό βιβλίο αυτοβοήθειας από τις Εκδόσεις iWrite εδώ