Η ιστορία πίσω από την αφιέρωση στο νέο παιδικό βιβλίο «Η Μάγισσα η Αναγκαζού»

Η ιστορία πίσω την αφιέρωση στο παιδικό βιβλίο «Η Μάγισσα η Αναγκαζού»

Από τον συγγραφέα Παύλο Τζιούρρου

Σε ένα κτήριο όπου βρίσκονταν τα δωμάτια των φοιτητών από όλες τις χώρες του κόσμου, με κοινή κουζίνα, τραπεζαρία και σαλόνι με τηλεόραση, στην εστία του UJOP (Institute for Language and Preparatory Studies, Poděbrady Study Centre, Charles University), στο Poděbrady της Τσεχίας, πήγαινε κάθε χρόνο ένας παππούς και ρωτούσε στην υποδοχή αν έχει έρθει κάποιος Έλληνας ή Κύπριος.

Εκείνη τη χρονιά, η υπεύθυνη με κάλεσε για να γνωριστώ με τον Οδυσσέα. Είναι ο άνθρωπος στον οποίο είναι αφιερωμένο το παιδικό βιβλίο που έχω γράψει με τίτλο «Η Μάγισσα η Αναγκαζού». Είναι ο μετανάστης με καταγωγή από το Πύθιο του Έβρου, ο Οδυσσέας Δεληγιάννης με το ψευδώνυμο Λαέρτης. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε αυτόν τον άνθρωπο αλλά και στη ζωή.

Ο Οδυσσέας πολέμησε ενάντια στους ναζί στην περιοχή του Έβρου. Μου είχε πει πως τραυματίστηκε στο ένα του πλευρό από όλμο. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην πόλη Poděbrady της Τσεχίας. Αναφορά στη δράση του υπάρχει στο βιβλίο «Στον κόρφο της Γκύμπραινας – Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης στον Έβρο», από τις εκδόσεις Κάλβος (1977), όπου παρουσιάζεται στο εξώφυλλο, μαζί με τον υπεύθυνο της ομάδας του.

Θέλω να πω ένα ευχαριστώ στον Οδυσσέα, επειδή είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω αρκετές φορές μέσα στον έναν χρόνο (2008–2009) που έμενα στο Poděbrady.

Ήταν περίπου 82 χρονών όταν γνωριστήκαμε. Γνώρισα και τη γυναίκα του, τη Μαρία, η οποία ήταν νοσοκόμα από την Τσεχία. Είχε φτιάξει ωραίες λιχουδιές όταν τους επισκέφτηκα στο σπίτι τους. Εκεί έμαθα ότι ο Οδυσσέας ήταν αυτοδίδακτος στο μπουζούκι. Μου είχε δείξει διάφορα αντικείμενα που είχε κρατήσει από τον πόλεμο, μεταξύ αυτών κι ένα ζευγάρι μπότες των SS που είχε κλέψει (και καλά έκανε) από τις αποθήκες τους. Θυμάμαι έντονα ότι μου έδειξε και ένα κράνος που φορούσαν στα τεθωρακισμένα, καθώς και μία ξιφολόγχη.

Μου έδινε το ένα από τα ποδήλατά του και πηγαίναμε βόλτες παρέα κατά μήκος του γραφικού ποταμού Έλβα (Labe). Τα ποδήλατα είχαν συναισθηματική αξία, επειδή ήταν παλιού τύπου, και σε συνδυασμό με το ποτάμι ένιωθα σαν να ταξίδευα σε άλλη εποχή.

Μου δάνειζε τα βιβλία του για να με βοηθήσει στην εκμάθηση της τσεχικής γλώσσας, αλλά και άλλα, κυρίως επιστημονικά, από τις σπουδές του. Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα βιβλία που μου είχε δανείσει ήταν το «Στον κόρφο της Γκύμπραινας», που ανέφερα πιο πάνω. Στη σελίδα όπου αναφερόταν το όνομά του, καθώς και του αδελφού του, μαζί με τα ψευδώνυμά τους, ήταν υπογεγραμμένα με κόκκινη ξυλομπογιά.

Θυμάμαι έντονα τη μπίρα της γειτονικής περιοχής Nymburk, με την ονομασία Postřižinské (η καλύτερη και η πιο δυνατή που έχω δοκιμάσει), την οποία έχω πιει μόνο με τον Οδυσσέα μέχρι σήμερα. Θυμάμαι επίσης το γήπεδο του γκολφ όπου με ξενάγησε. Εκεί υπήρχε παλαιότερα ένας ραδιοφωνικός σταθμός. Μου έδειξε και κάποιους μηχανισμούς στο ποτάμι και μου εξηγούσε ποια ήταν η λειτουργία τους (για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αν θυμάμαι σωστά).

Ήταν άνθρωπος πολύ δοτικός, ήρεμος, γαλήνιος, γεμάτος αγάπη και έντονη νεανική ενέργεια, κάτι που μου έκανε εντύπωση, παρά τα ξεπερασμέν 82 του χρονάκια.

Ο κόσμος που ονειρεύομαι, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, έμοιαζε με τον χαρακτήρα του Οδυσσέα!

Μια μέρα πήγαμε με τα ποδήλατά του στον μπαξέ του και μαζέψαμε κεράσια. Είχε πολλές κερασιές και έβγαζαν τα πιο ζουμερά κεράσια που έχω φάει ποτέ! Κόψαμε πάρα πολλά και μου τα έδωσε να τα πάρω σπίτι. Εκεί βγάλαμε και μία φωτογραφία- ενθύμιο με τη φωτογραφική μηχανή που είχα (την κρατούσα ανάποδα για να βγάλω στο περίπου τη φωτογραφία), αφού δεν είχα κινητό τηλέφωνο με κάμερα. Δυστυχώς, λόγω βλάβης, έχασα τις περισσότερες φωτογραφίες που είχα τραβήξει τότε.

Μέχρι τον Απρίλιο του 2024, όταν έγραφα αυτές τις γραμμές, ένιωθα πως ήταν ακόμα ζωντανός, ώσπου είδα την ανακοίνωση στο διαδίκτυο για τον θάνατό του (σε αυτή την ιστοσελίδα). Μιλάω βέβαια για τον σωματικό του θάνατο, επειδή στη σκέψη μου θα είναι πάντα ζωντανός!

Το παιδικό βιβλίο «Η Μάγισσα η Αναγκαζού» το έγραψα πολύ πριν μάθω για τον θάνατό του. Δημιουργώντας το, τον είχα συνεχώς στο μυαλό μου και ήθελα με κάποιο τρόπο να του κάνω μία αφιέρωση. Τη σπουδαιότητά του κατάφερα να τη συνειδητοποιήσω μόνο τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές.

Ήταν ένας τόσο χαμηλών τόνων άνθρωπος! Διερωτώμαι ακόμα πώς γίνεται ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος να με έπαιρνε τηλέφωνο για να βγούμε, ενώ εγώ δεν θυμάμαι να τον έπαιρνα σχεδόν ποτέ (ίσως μόνο λίγες φορές). Και δεν είχα καμία επιτυχία για να θέλει να κάνει παρέα μαζί μου.

Αυτό, για εμένα, σημαίνει πως έβλεπε όλους τους ανθρώπους ίσους… Αυτή η συνειδητοποίηση με βρήκε 14 χρόνια αργότερα, το 2019. Πιστεύω πως σε μια κοινωνία χωρίς τάξεις όλοι οι άνθρωποι θα αισθανόμαστε πραγματικά ότι κανείς δεν είναι πιο πάνω από κανέναν.

Μια αφιέρωση σε ένα παιδικό βιβλίο, για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη

Οδυσσέα,
Θυμάμαι τη μέρα που ο ένας σου γιος με πήγε από την πόλη Poděbrady στο αεροδρόμιο της Πράγας και δεν με άφησε να πληρώσω για τα καύσιμα, ενώ μου έδωσε και έναν πολύτιμο κρύσταλλο Βοημίας (Bohemia), που τον έχω φυλαγμένο μαζί με ένα άλλο, εγκάρδιο δώρο που μου είχες δώσει. Ο σφαιρικός αυτός κρύσταλλος είχε πάνω του όλες τις χώρες του κόσμου ενωμένες! Θυμάμαι ακόμα πως, μια μέρα στη λαϊκή αγορά, είχα αγοράσει από έναν έμπορο μια απενεργοποιημένη χειροβομβίδα (τουλάχιστον έτσι μου είπε) σαν σουβενίρ. Την πήρα επειδή είχε χαμηλή τιμή, με σκοπό να τη πάρω στην Κύπρο.

Αργότερα όμως σκέφτηκα την αστυνομία στο αεροδρόμιο και αποφάσισα να σου τη δώσω. Για να πω την αλήθεια, ανησύχησες – και δικαίως – επειδή στο σπίτι σου ερχόντουσαν τα εγγόνια σου και άλλοι δικοί σου άνθρωποι. Ευτυχώς, ήταν όντως απενεργοποιημένη. Μου είπες ότι την πήγες στο ποτάμι και τη βούτηξες στο νερό για να σιγουρευτείς. Νιώθω λοιπόν πως έχεις και εσύ κάτι από εμένα.

Εύχομαι το παιδικό βιβλίο με τίτλο «Η Μάγισσα η Αναγκαζού» να σου αρέσει ακόμη περισσότερο, Οδυσσέα.

Θυμάμαι περίπου πού είναι το σπίτι σου και, μόλις εκδοθεί αυτό το βιβλίο, θα ήθελα να προσπαθήσω να το παραδώσω ο ίδιος προσωπικά στους δικούς σου ανθρώπους. Ή, καλύτερα, στην οικογένειά σου, επειδή τόσο κοινωνικός που ήσουν, θεωρούσες όλους τους ανθρώπους του κόσμου κοντινούς σου!

Τιμή μου που σε γνώρισα, Οδυσσέα!

Ο Οδυσσέας Δεληγιάννης | Πηγή φωτογραφίας: 902.gr

Το παιδικό βιβλίο «Η Μάγισσα η Αναγκαζού» πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα! Βρείτε περισσότερα παιδικά βιβλία του Παύλου Τζιούρρου, ΕΔΩ.