Μπλε II

«Δικό μου γάμο χαλάω ρε! Στη μάνα σου πάω, γιατί χαλιέσαι;»

«Μέχρι χτες την Τζένη ήθελες μάνα μου, τώρα βολεύει η Λιλή;»

Το δυνατό χαστούκι ήταν η απάντηση του Φίλιππου… και πλέει ο Ιάσονας με την Αργώ και γίνονται οι αλήθειες Συμπληγάδες κι ανοιγοκλείνουν να τον συνθλίψουν. Κι όσο αυτός παλεύει με τις αλήθειες των γονιών του, ο Φίλιππος χάνεται μαζί τους. Γίνεται Οδυσσέας και πιάνει κουβέντα με την Κίρκη και ξεχνιούνται σε δικά τους ταξίδια. Κι όσο η Τζένη τον περιμένει, υφαίνει ιστό από ψέματα, ν’ αντέξει την αλήθεια. Δεν θα κρατήσει το ξελόγιασμα της Κίρκης, κάποια μέρα ο Οδυσσέας θα επιστρέψει! Και υφαίνει η Τζένη ιστό από ψέματα, που με τα χρόνια γίνεται δίχτυ αλήθειας να την παγιδεύσει…

Μα δεν περνά μόνο ο Ιάσονας, που έχει και τ’ όνομα, Συμπληγάδες. Σε άλλη Αργώ, τις περνά κι η Ελπίδα. Μα εκεί, συγκρούονται ο έρωτας και το ίδιο αίμα. Άλλον αγάπησε η Ελπίδα κι άλλον έπρεπε να παντρευτεί. Έτρεμε ο Παύλος τους μολυσμένους με ίδιο αίμα έρωτες. Στο τέλος τέτοιου παραμυθιού, κανείς δεν ζει καλά και κανείς, καλύτερα. Το δικό τους λάθος φτιάχτηκε από σωστά «πρέπει», μα έτσι πίστευε τότε κι ο πατέρας τους! Έπρεπε τότε έπρεπε και τώρα! Ο σωστός γάμος, φρένο στον λάθος έρωτα να κοπεί το κακό.

Και γράφει η μοίρα κι ανοίγουν οι κύκλοι. Κι όσο οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια, το ψέμα απλώνει το χέρι να γραπωθούν να ξεφύγουν. Γίνεται σύννεφο ν’ ανέβουν, να δουν από ψηλά την αλήθεια να μην υπάρχει. Αυτοί απομακρύνονται κι η αλήθεια, μεγαλώνει. Τελικά, τι είναι μύθος και τι παραμύθι; Πώς κόβεται το κόκκινο που συνδέει ψυχές σε έρωτα, αν αντί κλωστή, είναι αίμα; Πώς μετριέται η ευθύνη και ποιος την αναλαμβάνει, αν η αγάπη ανάμεσα στα ξαδέρφια αλλάξει μορφή; Το «αμαρτίες γονέων» παιδεύει μόνο τα τέκνα ή και τους ίδιους τους γονείς; Ποιος αποφασίζει πως σωστό είναι αυτό που διόρθωσε το λάθος;

Και τι γίνεται το ψέμα, όταν αγγίξει το τέρμα του πουθενά; Αλήθεια;