Η Σκηνογραφία της Υπαίθρου

Σε κάθε αγροτικό σπίτι, το άροτρο του Ησίοδου παραµένει το ίδιο µέχρι και τον προηγούµενο αιώνα. Τα Οµηρικά Έπη, το δηµοτικό τραγούδι, ο χορός, οι αθλητικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις, η τέχνη, η λογοτεχνία και η ζωγραφική, αποτελούν τα σταθερά θεµέλια ενός αφάνταστα ιεραρχηµένου και ταυτόχρονα φιλελεύθερου βίου. Είναι τα στοιχεία που καθορίζουν τον βαθύτερο λυρισµό της ιδιωτικής και δηµόσιας ζωής, τη συνέχεια ήθους, γλώσσας και ιθαγένειας, και κινούν τις µεγάλες αλλαγές. Στους νεότερους χρόνους, από τον κοινοτισµό του Κ. Καραβίδα, µέχρι το διορατικό πνεύµα του Ζ. Ντελόρ, αλλάζουν οι πατροπαράδοτες ισορροπίες. Στην επιφάνεια κυριαρχούν τα καταναλωτικά πρότυπα, οι εντάσεις, οι ανισότητες και η δηµογραφική κατάρρευση. Στη γη που τη δούλευαν σκληροτράχηλοι άνδρες και υποµονετικές γυναίκες, στήνονται οι παραγκουπόλεις της φράουλας και των πορτοκαλιών. Ο αγροτικός διανοούµενος από ελεύθερος στοχαστής µετατρέπεται σε κοµµατικό υπάλληλο.

Οι σκηνές που απεικονίζουν όλα αυτά τα γεγονότα, διηγούνται αυτό ακριβώς, µία αίσθηση ασυνέχειας, και η αγωνία βρίσκεται στο αν αυτή µπορεί να καλυφθεί… Αυτή είναι και η κεντρική ιδέα αυτής της εργασίας που, για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν είκοσι πέντε χρόνια µελέτης και παρατηρήσεων πάνω στα σηµαντικά θέµατα της γεωργικής υπαίθρου.