Αποδημία

Αποδημία. Λέξη αυθεντικά Ελληνική. Λέξη παγκόσμια, ζυμωμένη με την ανησυχία του ανθρώπινου πνεύματος σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Λέξη μυστήρια. Λέξη γοητευτική. Λέξη σκληρή. Λέξη επίκαιρη. Για κάποιους κοινωνικό φαινόμενο προς εξέταση, για άλλους πραγματικότητα της καθημερινότητας με διάρκεια ζωής.
Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Β. Σβεντζούρης που εδώ και πολλά χρόνια ζει και εργάζεται στο εξωτερικό, διάλεξε τη λέξη αυτή ως τίτλο στη νέα του ποιητική συλλογή, οριοθετώντας με το δικό του τρόπο τον άρρηκτο προσωπικό δεσμό της καταγωγής και της «ρίζας» με την εμπειρία της κατάταξης στην δομή ενός «ξένου τόπου». Εμπειρία που δεν αλλοιώνει κατ’ ανάγκη τη μνήμη και τη συνείδηση ούτε μοιραία οδηγεί σε σύγχυση και απώλεια της οποιασδήποτε ταυτότητας. Εγκεντρίζοντας την ευαισθησία του μετανάστη στον ρωμαλέο κορμό της ιθαγένειας του πολίτη της γης, βλασταίνει ένας ποιητικός λόγος με ιδιαίτερη ζωτικότητα, ικανός να περιγράψει αμερόληπτα το χρόνο και την απουσία, έχοντας ως κύριο στόχο την εσωτερική αναζήτηση της αυθεντικότητας του όρου αποδημία. Ουσία που τελικά ανακαλύπτει στην μακρά διαδρομή και έννοια της μαθητείας. Αποδημία δεν σημαίνει επιλεκτική χρήση και απόρριψη των αλλότριων ή κατάχρηση και υπερεκτίμηση των οικείων «εθνικών» δεδομένων. Αποδημία για το συγγραφέα σημαίνει στάση ζωής για την ανακάλυψη της πραγματικής πατρίδας του καθενός μας. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του :

«Ο κόσμος, ο τόπος, ο δρόμος… Ασφυκτικά απέραντος στo σφαιρικό του περιορισμό. Κατάκοπος. Αόρατη αλυσίδα. Πραγματικότητα που πάλλεται σπασμωδικά — μαζί του ένα κι εγώ — κι ανεβοκατεβαίνει όπως το στήθος του γέρου που λιάζοντας το σαρκίο του στον ήλιο ανέπνευσε τη σωτηρία από τα παράθυρα του σύμπαντος και αγαλλίασε.
Όσο τα μάτια μου χωράνε θάλασσα, ελεύθερη απ’ την τυραννία του συγκεκριμένου η ψυχή μου μπορεί και διεισδύει βαθιά στο άπειρο. Ίσως να’ ναι γι’ αυτό που κάποιες αποφάσεις που πήρα στο σκοτάδι της ανθρώπινης απελπισίας, το φως της μέρας ποτέ δε μ’ άφησε να πραγματοποιήσω.
Κουβάλησα μαζί μου ασπρόμαυρα πρόσωπα και τυπωμένους χαρακτήρες. Δε θέλησα με χρώμα να γεμίσω βαλίτσες και μυαλό, μήπως και ξεχαστώ στο μάζεμα. Μόνο της λεμονιάς το άρωμα κράτησα μέσα μου αναλλοίωτο, αντίδοτο στις στιγμές της απουσίας, παρηγοριά σε κάθε θάνατο…»

X
Έτοιμοι
να πετάξουμε ανάλαφρα
πιλότοι αδέξιοι
με φορτίο πολύτιμο
της γενιάς την ψευδαίσθηση
κι ας είμαστε σπόροι μονάχα
που γεννά το χορτάρι.
Γαντζωμένοι γερά
στη σκιά του εγώ
αγκαλιασμένοι σφιχτά
στην παραίσθηση του μίσχου
όμως,
μετάξι καθαρό το φτερό μας.
Παντέχουμε ανυπόμονα
της εποχής την έναρξη
βυζαίνοντας όνειρα
απ’ του καιρού τη λίμφα
για να γενούμε ρίγος παράκαιρο
χιόνι ζεστό, διάφανο στον κάμπο.